In mijn vorige blog schreef ik over het belang van pauzeren. Geïnspireerd door de herfststorm die toen over het land trok, schreef ik De stilte tussen twee plannen. In de rust die daarna kort ontstond, ging dat stuk over het moment tussen evaluatie en nieuwe energie. Een moment van enige rust, waarin plannen nog zachtjes hun vorm zoeken, voordat de hectiek van begrotingen, doelen en nieuwe plannen weer losbarst.

Die stilte is voorbij.
De beweging is er weer. De afgelopen weken dacht ook ik na over waar Simulinc nu staat. Over hoe het afgelopen jaar gegaan is, hoe we werken, wat we komend jaar willen bereiken en vooral waarom we doen wat we doen. Simon Sinek zegt het treffend: “People don’t buy what you do, they buy why you do it.”

En die why is bij mij nooit ver weg: bijdragen aan goed onderwijs, ook omdat elk kind recht heeft op een inspirerende leraar en een veilig team om in te leren en groeien. Ik ben ervan overtuigd dat ik daar met mijn team echt nog steeds een positieve bijdrage aan kan leveren.

Maar één van de vragen die me echt bleef bezighouden, was deze:
Wat zou er gebeuren als Simulinc zichzelf niet langer ziet als een bureau dat mensen uitleent, maar als een beweging die het onderwijs helpt groeien, mens voor mens, school voor school?

Het antwoord daarop vind ik lastig, maar begint volgens bij een houding. Een beweging is niet iets wat je bezit, het is iets wat je bent. Een echte beweging leeft door mensen die ernaar handelen, die het belichamen. Het gaat om gedrag, houding en waarden, om doen wat je zegt, elke dag opnieuw. Je bént de beweging als je leeft vanuit die overtuiging, niet alleen werkt volgens een plan.

Voor mij betekent dat: de beweging richting duurzaam onderwijs begint bij hoe mijn team en ik (samen)werken, luisteren, verbinden en adviseren.

Misschien klinkt dat idealistisch, en eerlijk gezegd, dat is het ook.
Maar realisme en idealisme sluiten elkaar niet uit. Dat liet de recente verkiezingscampagne mij nog eens zien. In die volle zaal klonk het: “Het kan wel! Het kan wel!”, en ergens raakte dat iets wat breder leeft: het verlangen om te geloven dat het wél kan, ook in tijden van twijfel.

Misschien zit er ook iets herkenbaars in dat verlangen om bij de winnaars te horen.
Niet uit ijdelheid, maar uit behoefte aan richting, aan perspectief, aan het gevoel dat we samen vooruit kunnen. Toch is de echte winst niet te meten in cijfers of posities. De echte winst is als een kind niet zonder leraar komt te zitten, als een team adem vindt en de juiste mensen om zich heen heeft.
Dát is waarin wij willen groeien en winnen.

In het onderwijs betekent dat niet harder rennen, maar anders bewegen.
Het betekent zien dat achter elk tekort een mens schuilgaat: een leraar die wil blijven, een team dat rust zoekt, een school die het beste wil voor haar leerlingen. Als we daarin partners worden in plaats van partijen, dan wordt Simulinc geen detacheringsbureau meer, maar een beweging van mensen die geloven in onderwijs dat blijft staan, ook als het stormt.

Dus ja, het kan wél.

Maar alleen als we het samen doen, met ruimte, vertrouwen en die kleine momenten van stilte waarin richting ontstaat.

Hoe klinkt het als ik zeg: Simulinc, samen vooruit in onderwijs?

P.S. De foto is van mijn verjaardag met een versierd kantoor. Soms zit de echte winst in zulke kleine gebaren van samenwerking en aandacht. Echte Connectie Werkt!