Storm Amy trok afgelopen weekend over het land en is inmiddels uitgeraasd. Beelden over hoe het tekeer is gegaan in Stadskanaal met gebroken takken, omgevallen bomen, schade aan huizen en ‘verdwaalde’ trampolines kwamen vanmorgen in het nieuws voorbij. En toch, zodra de wind gaat liggen, ontstaat er iets bijzonders. De lucht lijkt helderder, het licht zachter. Alsof de wereld even op adem komt na alle onrust. De stilte na de storm heeft iets kalmerends, bijna troostends. Alsof de natuur ons eraan herinnert dat elke storm eindigt. En dat juist in die stilte iets belangrijks gebeurt. Daar wil ik in deze blog bij stilstaan, de stilte tussen twee momenten.

De kracht van het tussenmoment.
Want ook op andere vlakken zien we die tussenmomenten terug. De eerste (gouden) weken van het schooljaar liggen achter ons. De drukte van het opstarten maakt langzaam plaats voor een ander ritme. Toch wordt er, bijna ongemerkt, alweer vooruitgekeken. De eerste reflecties op gemaakte plannen en klasbezoeken staan in de agenda, bij de stafbureaus wordt al gesproken over de begroting voor het nieuwe kalenderjaar. Ergens tussen deze twee werelden, het ingezette plan en het volgende, ligt een stilte. Niet de lege stilte van nietsdoen, maar de vruchtbare stilte van even luisteren, kijken en (aan)voelen.

Want dat tussenmoment, dat is waar volgens mij de meeste waarde schuilt. Daar kun je terugkijken naar wat wel werkte, wat niet en waar het eigenlijk om ging? Op dat moment kun je ook vooruitkijken met een heldere blik, zonder ruis. Het is verleidelijk om direct in actie te schieten en om nieuwe doelen te formuleren of nieuwe plannen schrijven, maar soms zegt de stilte meer dan al die woorden bij elkaar.

Ik herken het zelf ook.
Er komt altijd een jaarlijks punt waarop ik merk dat de snelheid me voorbijloopt. Dat zijn inmiddels herkenbare momenten dat ik wel dóórga, maar niet meer helemaal weet waarheen. Dan merk ik dat ik afwijk van mijn plan omdat ik meega in de hectiek van het moment. Dan weet ik dat ik terug moet naar het plan. Soms krijg ik het signaal omdat mijn omgeving vraagt of ik het druk heb of omdat ik zelf merk dat mijn to-dolijst oploopt. Dan weet ik ook, deze ‘storm’ gaat wel weer liggen. Het is tijd voor stilte. Tijd om te plannen, delegeren en een stapje terug te doen om vooruit te kijken. Mijn moment van stilte te pakken.

Stilte is geen stilstand.
Stilte lijkt passief, maar dat is het niet. Het is niet hetzelfde als stilstand. Het is een actief luisteren, een betrokken vorm van rust en reflectie. Want er is een groot verschil tussen druk zijn en betrokken zijn. Drukte draait om doen, om afvinken, om zichtbaar zijn. Betrokkenheid draait om aandacht. Om connectie met de ander te hebben en aanwezig zijn bij wat er écht toe doet. Het hebben van de juiste connectie werkt. Hmmm “Connectie Werkt!” leuke titel voor een blog trouwens. 😉

Maar goed, het is nu een stilte voor de volgende storm. De verkiezingen komen eraan, plannen en beloftes vliegen ons straks om de oren. Iedereen wil gehoord worden, maar wie luistert er nog echt? Wie neemt de tijd om in de stilte tussen twee plannen te vragen, wat is er nu echt nodig? Ik houd mijn hart vast als ik terugkijk naar de (politieke) rellen die er in de afgelopen maanden hebben plaatsgevonden. In dit moment van de stilte probeer ik een antwoord te vinden op de vraag; waar draait het om (in dit land) in deze tijd?  Waarop heb ik invloed en waarbij ben ik betrokken.  Op dit moment van stilte kan ik straks opnieuw kiezen, niet alleen met mijn hoofd, maar ook met mijn hart.

Misschien is de herfst daar wel precies voor bedoeld. Even stil te staan, te reflecteren en bewust te kiezen wat we meenemen de winter in. In het onderwijs, in ons werk, in de politiek, overal draait het om de plannen en doelen. Maar de echte groei ontstaat niet in het maken van die plannen, maar in de stilte ertussen.

De herfst schudt de boel jaarlijks even op, laat los wat niet meer past en maakt ruimte voor iets nieuws. Net als de stilte na een storm is dit zo’n moment om te luisteren, te voelen en te kiezen. Want elk plan krijgt pas betekenis in de rust die eraan voorafgaat. Ongeacht of het nu persoonlijk, professioneel of politiek is.

Het volgende plan!

Dus… wat laten we liggen en wat nemen we mee naar het volgende plan? Ik ga in elk geval met mijn plannen bezig om straks de doelen weer helder te hebben.  En bij die doelen hoort voor mij altijd weer één sleutelwoord: connectie. Want zoals ik eerder schreef in ‘Connectie werkt – als je echt iets wilt’, niets groeit zonder echte verbinding.