Blote voeten en een (foute) bandenwissel

Het was gisteren een bijzondere dag. Ik was bij een communie. Een mooie viering, gevolgd door een gezellig tuinfeest, verhalen en kinderen die hun nette schoenen al snel hadden verruild voor blote voeten op het springkussen. Geen Formule 1 dit keer, althans niet live. De race in Barcelona en heb ik pas later teruggekeken. En ergens ben ik daar blij om. Ik kijk graag en mag mij wel een beetje fan noemen. En… zoals zovelen ben ik ook wel een beetje chauvinistisch. Want los van de snelheid, techniek en het talent van Max Verstappen, bleef vooral één moment hangen en dat was niet eens op het asfalt, maar ná de finish. De reactie van Max. Kort. Bijna achteloos: “Maakt het uit?”

Een antwoord dat harder binnenkwam dan de clash op het circuit. Want iets in zijn lef en zijn talent, het fascineert me. Maar dit keer gaat het mis. Een safety-car, verkeerde bandenwissel, concurrenten met betere grip en banden.. Dan die zachte botsing, eigenlijk twee achter elkaar. Max wordt door zijn team gevraagd om zijn positie te ruilen met een coureur achter hem, eentje die hem zelfs aantikte. Dat weigert hij in eerste instantie en dan doet hij het toch… Die frustratie, ik voelde zijn onmacht en het gevoel van onrecht. Hij laat hem voorbij en dan botst hij (bewust) tegen hem aan.. Gevolg strafpunten en tijdstraf.. En iets wat me bijblijft: zijn reactie. “Maakt het uit?“

Ik blijf er even in hangen. Want ja, het maakt uit. Niet alleen voor de race, maar voor alles waar sport symbool voor staat: spel, respect, beheersing. En verantwoordelijkheid. Want gedrag doet ertoe. Ook (of misschien juist) als je bovenaan staat.

Meer dan een tik op de vingers

De experts aan tafel zeggen het onomwonden: dit had zwaarder bestraft moeten worden. Niet vanwege één fout, maar vanwege het patroon. De herhaling. De houding.

En ergens voel ik: dit gaat niet alleen over Verstappen.
Het gaat over ons allemaal. Over hoe we omgaan met druk, met kritiek, met fouten. Over hoe snel we naar een ander wijzen. En hoe moeilijk het soms is om gewoon te zeggen: “Dit had ik anders moeten doen.”

Want fouten maken mag. Ook als je voor de klas staat. Maar verantwoordelijkheid nemen is een keuze. En precies daar zit de les.

Reputatie is geen recht, maar een resultaat

Of je nu sporter bent, collega, leidinggevende of ouder: hoe je handelt onder druk zegt veel over wie je bent. Talent is prachtig, maar karakter is wat blijft hangen.

Verstappen staat op elf strafpunten. Eén verwijderd van een schorsing. Niet omdat hij langzaam is, maar omdat zijn gedrag grenzen overschrijdt. Ik vind dat wel spannend, want ik heb tickets voor Oostenrijk. Dat is over twee races. Stel dat hij in de volgende race één strafpunt krijgt, wordt hij de eerstvolgende wedstrijd geschorst….

En ergens voel ik de parallel met onze eigen wereld. Want ook wij gaan soms te hard. In ons oordeel. In onze woorden en de mening naar anderen. In hoe we elkaar tegemoet treden, online of bij een oudergesprek als je kind op zittenblijven staat.

Vrijheid én verantwoordelijkheid

In mijn eerdere blogs schreef ik vaak over verbinding. Over hoe vrijheid ruimte vraagt. Maar ook verantwoordelijkheid. De vrijheid om te zijn wie je bent, vraagt ook om de moed om grenzen te erkennen. Van jezelf en van de ander.

Want echte vrijheid zit niet in de afwezigheid van regels, maar in de aanwezigheid van respect.

Dus wat kunnen wij leren van een Formule 1-race?

Dat de snelste niet altijd de sterkste is. Dat kracht pas zichtbaar wordt als je foutloos rijdt én menselijk blijft. En dat leiderschap begint bij zelfreflectie.

Of zoals een oude sportcoach ooit zei: “Winnen is mooi. Maar hoe je omgaat met teleurstelling, dat onthoudt iedereen.”

Dus deze maandag tijdens het luchtalarm, denk dan eens aan een ander signaal. Een herinnering dat snelheid zonder richting slechts ronddraaien is. En dat zelfs op topsnelheid, de grootste les soms zit in stilstaan.

Want of je nu voor de klas staat, in een team werkt of een coureur bent met meerdere wereldtitels op je naam, het gaat uiteindelijk niet alleen om winnen, maar ook om verbinden. Om gezien worden en gehoord worden, en om elkaar ruimte geven.

In het onderwijs, op de werkvloer, en ja ook op het circuit.

Connectie werkt. Altijd. En overal.

nieuwsgierig naar mijn andere blogs: Lees Connectie Werkt! hier https://simulinc.nl/blog

ps. Soms ga ik ook wel eens kort door de bocht, ook zonder auto.