De eerste maandag van de maand. Twaalf uur. Daar klinkt-ie weer, de bekende loeiende sirene. Voor mij inmiddels het vaste startschot van een moment van reflectie. Tijd voor een nieuwe “Connectie Werkt!”. En deze maand kan ik niet anders dan de spotlights richten op mijn eigen kinderen. Want wat hebben zij iets bijzonders gepresteerd.

Onze dochter, de dromer met discipline

Onze dochter heeft een droom. Ze wil vlieger worden bij Defensie. Een ambitie die je niet even in je schoot geworpen krijgt – daar moet je iets voor doen. Veel zelfs. Alleen al het papiertje van je diploma halen is niet voldoende: er gelden keiharde eisen. Eén daarvan is een 6,0 op haar eindlijst voor wiskunde. Na de schoolexamens stond ze een 4,9. Een uitdaging dus.

Dit betekende dat ze op haar centraal examen een 7,1 moet halen om überhaupt in aanmerking te komen voor de selectie. En wat deed ze? Ze haalde een 7,4. Geen gelukstreffer, maar keihard werken, hulp ingeroepen waar het nodig was, oefenen, oefenen en de juiste focus.

Maar daarmee was de vlag nog niet uit. Juist die enorme inzet op wiskunde had zijn tol geëist bij andere vakken. Haar totale examengemiddelde kwam onder de 5,5 uit. Eén herkansing nog… één kans. Eén kans om toch nog te slagen. En dus moesten er keuzes gemaakt worden. Wij, als ouders, dachten logisch en strategisch: kies een vak waar je de meeste punten kunt winnen. Niet Engels, waar je een krappe voldoende op had. “Dus dat doe je niet,” zei ik als welwillende (en) ietwat betweterige vader. Maar zij had haar eigen plan al gemaakt. “Te laat,” zei ze, “ik heb het al met mijn mentor besproken. Ik ga voor Engels.”. De argumenten vlogen elkaar om de oren en na de discussie was het duidelijk. “Jij kiest, dus wij helpen je”. Ze had er vertrouwen in. Ze wist dat ze het kon. En ze had gelijk. Ze haalde een 7,4. Meer dan genoeg om met een 8 op een eindlijst te slagen. Wat een overwinning. Wat een lef. Wat een kracht.

Onze zoon, de doorzetter die het tij keerde

En toen was daar onze zoon. Hij zit momenteel in havo 3. In december stond hij op zeven van de elf vakken onvoldoende. Niet nét, maar echt onvoldoendes. En de verwachtingen waren (eerlijk is eerlijk) niet bijster hoog. Maar ook Julian heeft een droom. Hij wil later naar de Universiteit van Leiden. ‘Dan moet je er niet met de pet naar gooien”. Dus ergens besloot hij ervoor te gaan.

We hebben hem kunnen helpen. Met extra ondersteuning, met online huiswerkklas en een wekelijkse planning. Dat ging niet vanzelf. In het begin sputterde hij flink tegen. Vier uur onlinehuiswerkklas per week voelde als een straf. “dat is veel te veel”. Maar langzaam ontstond er iets. Ritme, inzicht en discipline. Het werden zelfs vijf ingeplande uren per week.

Op school kreeg hij ook steun van zijn mentor, met onder andere voortgangsgesprekken. Die combinatie van aandacht, structuur en vertrouwen deed iets met hem. Het kwartje viel.

En het resultaat? Een prachtig rapport. Slechts één onvoldoende overgehouden. Wat een herstel. Wat een ontwikkeling. Wat een trots.

Als je écht iets wilt…

Wat ons als ouders deze maand heeft geraakt, is dat besef:” met onze kinderen komt het goed.” Ze hebben iets ontdekt in zichzelf. Iets wat groter is dan cijfers, diploma’s of rapporten. Ze hebben ervaren dat als je ergens écht voor gaat, als je je verbindt aan een doel en als je er werk van maakt… dan is er zoveel mogelijk.

Dat gaat niet vanzelf. Het kost tijd. Energie. Begeleiding. En ja, soms ook discussie. Maar het komt aan op motivatie, eigenaarschap en geloof in jezelf.

Dat maakt ons niet alleen trotse ouders. Het herinnert ons ook aan iets groters: dat echte verbinding begint bij vertrouwen (geven). In jezelf. In elkaar. In de kracht van doorzetten.

De sirene is inmiddels al even stil. Maar ik hoor hem nog nagalmen. Als een reminder van verbinding en groei. En van wat er gebeurt als je je ergens écht aan verbindt. Want of het nu gaat om een droom najagen, een nieuwe baan of collega zoekt, een achterstand moet inhalen of simpelweg volhouden wanneer het even tegenzit….. het begint allemaal bij de juiste verbinding. Verbinding met jezelf, met je doel, en met de mensen om je heen die je steunen, uitdagen en blijven geloven in wat mogelijk is. Als we elkaar die ruimte en dát vertrouwen geven, dan blijkt telkens weer: connectie werkt.

Nu even niet(s)…

Vanavond hebben we de diploma-uitreiking van onze dochter en onze zoon heb ik getrakteerd op een concert van zijn favoriete band komende woensdag in de Arena. Na het harde werken is het nu tijd voor ontspanning, voor genieten, voor even niets moeten.

Voor velen van jullie in het onderwijs breekt ook die periode aan. De laatste schooldagen, nog even de afronding en misschien nog een overdracht… en dan: loslaten. Tijd voor rust. Voor familie. Voor jezelf.

Zelf ga ik nog een paar weken door, maar ik wens jullie allemaal een hele fijne, welverdiende zomervakantie.

Fijne zomer!

nieuwsgierig naar mijn andere blogs: Lees Connectie Werkt! hier https://simulinc.nl/blog